Kerstgedachten: Mijn wens om volgend jaar met de bus te durven reizen

Hey, lieve lezer van Mel’s Day. Kerst draait natuurlijk niet alleen maar om warmte en gezelligheid. Kerst staat voor mij ook voor andere zorgen en je dromen en wensen uitspreken in een mooie kerstgedachten. Zo heb ik elk jaar altijd twee kerstgedachten. Eentje die ik maak voor mij familie en vrienden. Deze schrijf ik altijd op de kerstkaarten die ik verstuur. Maar ik maak ook altijd een kerstgedachten / Kerstwens voor mezelf. Eentje met een onderwerp dat voor mij belangrijk is. Je kunt het zien als een beetje manifesteren. Wat wil ik bereiken in 2024 geen goede voornemens of harde doelen. Maar als ik diep in mijn hart kijk wat zou ik dan het allerliefste willen in 2024. En zo is mijn wens om volgend jaar met de bus te durven reizen ontstaan.

Mijn wens om volgend jaar met de bus te durven reizen.

Tja, een kerstgedachten / wens opschrijven, is natuurlijk makkelijk. Je kunt het in een Journal doen of op een briefje en die in een kerstbal in de boom stoppen. Zo’n doorzichtige bal weetje wel. En als je dan het jaar erop je nieuwe wens erin stopt, kun je kijken of de wens voor het afgelopen jaar is uitgekomen. Maar alleen even een uurtje bezig zijn met je wens en hem dan vergeten schiet niet op. Je moet natuurlijk ook bedenken hoe je deze wens kan gaan laten uitkomen. Hoe zet je jou wens of kerstgedachten om in een concreet doel waar je aan kan gaan werken. En geloof me deze wens van mij is geen simpele.

Een kwestie van doen.

Tja, de meeste mensen zullen zeggen. Je moet het gewoon doen weer een keer die bus in stappen. Zo moeilijk is dat toch niet? Nou geloof me, zo werkt het voor mij niet. De meeste van mijn lezers weten wel dat ik inmiddels al bijna 1 jaar therapie volg voor mijn angsten. En ja, daarin gaan we angsten ook echt aan om ze te overwinnen. Op die manier heb ik al geleerd niet meer elke keer in paniek te raken als er iets is met mijn keel of als ik weer enorme last heb van mijn Burning Mounth waar ik jullie eerder als eens over vertelde. Maar elke keer zodra we beginnen over mijn angst voor het openbaar vervoer klap ik dicht. Ik stop mijn hakken in het zand en zet geen stap meer vooruit.

Is het echt zo erg?

Jazeker mijn angst voor het openbaar vervoer is alles verlammend. Het is zo erg dat ik zelfs wilde stoppen met therapie en heel die stap maar wilde laten zitten. Nu heb ik natuurlijk ook begeleidster E vanuit de WMO die elke week drie uurtjes naar mij toe komt om me te helpen met de dingen die ik lastig vindt. En zei weet dat ik wel kan bokken, maar wel luister en nadenk als ze dingen zegt. Zo hadden we het dus pas geleden ook weer over verder gaan om te oefenen om met de bus te gaan. Je snapt het al alle smoezen kwamen weer naar boven en ook E wilde ik het liefst naar huis sturen. Maar zowel E als mijn partner Martijn hadden wel een goed punt. Het is je wens om volgend jaar weer met de bus te kunnen reizen. En tja dan zul je toch echt stapjes moeten gaan nemen.

Dus toch maar weer kleine stapjes zetten om mijn wens om volgend jaar met de bus te kunnen te bereiken.

Dus dat betekent in gesprek met mijn therapeute over hoe we die alles verlammende angst kunnen gaan aanpakken. Er zit een onder liggend trauma achter wat het voor mij extra moeilijk maakt. Met E heb ik afgesproken om volgende week naar de bus halte te gaan lopen. Nou vind ik dat op zich niet zo erg, want ik loop en fiets er wel vaker langs natuurlijk. Maar om daar gewoon even te gaan zitten dat vind ik wel echt ontzettend moeilijk.

En tja, dan uiteindelijk hebben we een heel schema om de bus in te bouwen en langzaam aan stukjes te gaan reizen.

Wat ik het engste aan de bus vind is dat je niet zomaar even eruit kan of naar het toilet kan gaan. Beide zijn grote obstakels voor me, een van mijn grootste angsten is namelijk om geen controle te hebben. En het niet naar de toilet kunnen komt voort uit het feit dat ik door de angst heel veel naar het toilet moet. En het zou toch heel vervelend zijn als je die niet haalt.

Nou naast deze twee angsten heb je ook nog de fysieke aspecten. Er zijn natuurlijk dagen bij dat ik al blij ben als ik beneden kan komen. Omdat ik zo’n ontzettende pijn heb in mijn spieren en gewrichten. Zeker de winter is een hel. Ik kan me dus ook niet vasthouden in de bus dus als er geen zitplek is dan houdt het al op dan kan ik weer uitstappen. Al met al allemaal obstakels.

Maar met de hulp van E, Martijn en de therapeut hoop ik volgend jaar toch mijn wens uit te laten komen om weer met de bus te gaan. We gaan ervoor. Wat zijn jouw kerstgedachten?

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie, dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen, maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***