UWV Beslissing: Duidelijkheid maar met een Dubbelgevoel
Hey Allemaal. In mijn laatste persoonlijke update Brokkenpiloot en herkeuring bij het UWV vertelde ik jullie dat ik herkeurd werd bij het UWV dat zorgde voor heel veel stress. Na het gesprek had ik een positief gevoel over het gesprek, maar werd ik wel enorm onzeker over het feit dat er niet gelijk een uitslag kwam, maar het langs de arbeidsdeskundige moest. Gisteren kreeg ik de uitslag en daar vertel ik jullie vandaag over.
Een belletje van het UWV.
Gisteren was ik niets vermoedend wat aan het opruimen in huis en een lekkere verse bospadenstoelensoep aan het maken toen ik gebeld werd door een nummer wat ik niet kende. Het bleek de arbeidsdeskundige van het UWV te zijn. Het was een hele vriendelijke man die vroeg of het uitkwam dat hij belde. Hij legde uit dat hij de arbeidsdeskundige was die mijn zaak behandelde. Hij ging toen verder met de zin. Ik heb misschien nieuws dat u niet wil horen… Mijn hart bonsde in mijn keel en ik was bang dat ik weer moest gaan werken. Ik zou geen idee hebben hoe, maar die angst was al weken heel groot. Maar toen kwam het verlossende antwoord u wordt 100& Arbeidsongeschikt verklaard. Mijn eerste reactie was opluchting en dat ik het fijn vond. Toen kwamen de tranen, want aan de ene kant was ik heel erg opgelucht, maar aan de andere kant betekent het nogal wat daarover zo meteen meer. Hij vroeg of ik vragen had en of het schriftelijk afgehandeld mocht worden. Dat vond ik prima, want dat scheelde mij weer een ritje naar het UWV.
Wat doet het met me dat ik 100% arbeidsongeschikt ben verklaard.
Heel veel mensen zullen denken dat er niet zoveel voor me veranderd. Ik zit inmiddels namelijk al 4 jaar thuis omdat ik toen al gedeeltelijk was afgekeurd. Maar dat was altijd met de hoop dat mijn lichamelijke klachten zouden verbeteren en ik weer langzaam aan zou kunnen gaan werken. Maar het tegenovergestelde was helaas waar. De afgelopen jaren ben ik lichamelijk en geestelijk zo hard achteruit gegaan dat ze hebben besloten dat ik gewoon niet meer kan werken hoe graag ik dat ook wil. Mijn lichaam en geest zijn op en daar moeten we naar luisteren. Afgekeurd worden betekent dus ook horen hoe slecht het eigenlijk met je gesteld is. Je bent 41 en zal gewoon nooit meer gaan werken.
Geloof me veel mensen denken ooh heerlijk thuiszitten, maar ik denk zo niet. Beeld je eens in dat je lichamelijk de hele dag niet veel kan en continu pijn hebt. Dat je de woonkamer kan stofzuigen, maar dan weer uren moet bijkomen. Je zit thuis maar iedereen om je heen werkt. Je zit thuis maar leuke dingen doen is te zwaar. Dan is thuis zitten opeens niet meer zo leuk hoor.
Mijn blog ben ik ongeveer 5 jaar geleden begonnen met de hoop en instelling om hier ooit mijn baan van te kunnen maken. Leuke content maken en een lach op het gezicht van andere mensen brengen. Deze droom zal nooit meer uitkomen, want het is gewoon te zwaar. Beseffen dat je zoveel wilt, maar het niet meer kan, dat is lastig en doet pijn. En dat kost echt wel even tijd om te verwerken. Maar aan de andere kant ben ik enorm opgelucht. Geen spanning meer over geld, geen spanning meer of je wel of niet moet gaan werken, het geeft zoveel rust om nu te weten waar ik aan toe ben.
Maar nu de rust er is, begint het verwerkingsproces eigenlijk pas. Ik merk dat ik moe ben dood moe en dat ik veel hoofdpijn heb (Maar dat komt waarschijnlijk door de whiplash) maar een deel is ook zeker de ontspanning van het nu weten.
Ga ik dan nu stoppen met mijn blog? Nee, zeker niet bloggen is en blijft mijn hobby. Hoewel ik steeds meer merk dat ik ook hierin af en toe moet toegeven en soms weken even bijna niks plaats. Het is mijn passie, een van de dingen in mijn leven waar ik wel vrolijk van wordt en dat is heel erg belangrijk.
De komende tijd gaan we zoeken naar een goede balans en hoe we nu ons leven gaan indelen maar dat komt helemaal goed.
Liefs, Melanie
*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie, dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen, maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***
Ik kan mij zo goed voorstellen hoe dubbel dit is. En tegelijkertijd mag er nu ook rust en verwerking komen. Neem je tijd met alles. Dikke knuffel!
Ik zit zelf ook al een 6tal jaren thuis en vermoed niet dat ik nog terug zal kunnen gaan werken – sommige mensen zien enkel de positieve punten, maar de pijn denk ik niet dat ze die er bij zullen nemen
Moeilijk! Wat kan ik zeggen om je een hart onder de riem te steken… Pas goed op jezelf.
Ik herken het dubbele gevoel heel goed, maar wel fijn dat je nu de rust hebt. Het gaf mij destijds ook echt rust.
Een vriendin van mij heeft precies hetzelfde (gehad). De opluchting dat de druk van moeten solliciteren en werken weg is, maar ook de teleurstelling dat je niet meer vooruit kunt komen en dat je lijf en geest je in de steek heeft gelaten.