Persoonlijke update: Brokkenpiloot en gesprek UWV

Hey, lieve lezer van Mel’s Day. Intussen alweer een weekje geleden besloot ik om mijn oude blog wat langer aan te houden. Dit kostte me een klein beetje geld, maar ik ben superblij dat ik die keuze heb gemaakt. Het geeft me namelijk meer rust en ruimte. Momenteel zit ik in best een stressvolle periode en dit bracht alleen maar extra stress. Doordat ik deze stress factor nu heb weggenomen heb ik weer wat meer rust en ruimte om vooruit te kijken en om ook weer wat nieuwe blogs te maken. Ik heb nu al superveel zin in de komende maanden. In oktober, november en december ga je namelijk heel veel blogs over de feestdagen vinden tussen de normale blogs door. Zo komen er leuke tips om zelf kerstcadeautjes te maken, komen er recepten, interviews, en leuke kerstboeken reviews, online. Maar goed laten we teruggaan naar gisteren, want jullie waren allemaal heel benieuwd hoe mijn gesprek bij het UWV is gegaan.

Brokkenpiloot

Dat is misschien wel het woord van de dag van gisteren. Nu zul je denken wat heeft een brokkenpiloot te maken met een gesprek bij het UWV. Nou alles. Martijn en ik gingen ruim op tijd van huis. Je moet namelijk een klein stukje lopen van de parkeerkelder naar het UWV en lopen en mijn knie, dat is nog geen goede combinatie. Maar goed ruim op tijd parkeerde we de auto en gingen we op weg naar het UWV. Ik was op van de zenuwen, maar verder ging het prima. Totdat ik blijkbaar met mijn slechte ogen een aantal tegels die rechtop in de stoep stonden over het hoofd zag. Ik hoorde ergens in de verte nee pas op! Maar veel meer weet ik eigenlijk niet meer.

Ik bleef namelijk met mijn voet achter die tegels hangen en viel als een potvis keihard voorover op mijn snufferd. Als ik zeg dat ik nog nooit in me leven zo hard ben gevallen dan lieg ik niet. De lucht werd letterlijk uit mijn longen geslagen en ik kreeg zo’n tien seconden geen adem. Gelukkig had ik blijkbaar nog wel het slimme idee gehad om mijn handen naar voren te gooien om de val te breken. Anders had ik dit avontuur denk ik niet nu al met jullie kunnen delen. Ik kreeg gelijk een flink dikke knie met een schaafwond, maar verder leek het allemaal wel mee te vallen.

Bij het UWV aangekomen kon ik gelukkig met de lift naar boven. Daar werd ik naar een stoel gebracht en werd er gelijk een icepack gehaald. Superfijn, want dat heeft er zeker voor gezorgd dat het eitje op mijn knie niet groter is.

Het gesprek met de UWV-arts.

Toen was het tijd voor het gesprek met de UWV-arts. In het verleden heb ik een aantal keren een heel naar gesprek gehad met een arts bij het UWV. Maar de vrouw die ik vandaag had was echt een verademing. Ik had van tevoren een formulier moeten invullen met alle operaties, medicatie, beperkingen etc. Maar deze mevrouw begon gewoon met het beeld vanuit mijn verleden en stelde langzaam aan allerlei vragen. Ze gaf me de tijd de vraag te beantwoorden en luisterde daar goed na. Als ze daarop nog een vraag had stelde ze die. Ze stelde me echt op mijn gemak en ze gaf me het gevoel dat ze goed luisterde. Soms heb ik door mijn autisme echt het gevoel dat ik niet gehoord wordt of kan ik het niet volgen, maar dat had ik nu helemaal niet. Al met al heb ik 1,5 uur binnen gezeten bij deze mevrouw.

Tja, en hoe het af gaat lopen dat horen we wel weer. Zij moet nu mijn beperkingen etc. omgaan zetten naar een mogelijkheden lijst zoals ze dat noemen. En dan moet iemand anders gaan kijken of er banen voor mij zijn en of ik daar genoeg mee kan gaan verdienen etc. Met dit deel van het proces heb ik geen goede ervaringen. Maar ik laat het allemaal maar op me afkomen. Ik kan me nu al druk gaan zitten maken wat als etc., maar ik kan er zelf helemaal niks aan veranderen.

Beurs en brak

Vandaag ben ik vooral erg beurs en brak. Ik moest op controle bij de arts van mijn hand en die is tevreden met het herstel. Nu is het afwachten om te kijken in hoever de functies nog terugkomen en in hoeverre de operaties blijven werken. Maar na een aantal ook mislukte operaties is dit al heel fijn nieuws. Ik heb gekneusde ribben, waarschijnlijk een gekneusde enkel die is in elk geval erg instabiel, zeer pijnlijke knietjes, een erg stijve nek en een arm hand waar ik nu even niet zoveel mee kan. Dokter Terng heeft even gekeken en gezegd dat alles wel goed zit maar het gewoon een flinke klap heeft gehad, dus dat is fijn.

We sluiten de blog dit keer weer positief af!

Ik had deze week namelijk een superleuk telefonisch interview met een blad! Dit interview gaat over mijn liefde voor kerst en daar vertel ik heel graag over. Als het blad uit komt laat ik het jullie weten, zodat je het kan gaan lezen. En door dit interview ben ik geïnspireerd om weer een zelf gemaakt kerstcadeautje te maken. Ik ben hier nu drie dagen mij bezig. Elke dag een kleine 10 minuten, want anders doen mijn handen pijn, maar het is echt heel leuk om te doen.

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie, dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen, maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***