Persoonlijke update: Herkeuring bij het UWV en een pijnlijk lijf.

Hey, lieve lezer van Mel’s Day, Het is weer tijd voor een persoonlijke update. En wat voor een. Ik zou jullie vertellen hoe het momenteel lichamelijk met mijn gaat en wat er allemaal momenteel speelt in mijn leven. Een deel kan ik niet vertellen, maar zorgt wel voor veel stress in ons leven. Ja, ik weet het ik ben normaal altijd een open boek. Maar als het gaat om de mensen in ons leven dan zijn dat privézaken. Maar de spanning die ik er door heb, heeft wel degelijk invloed op mij en daar ga ik wel wat meer over vertellen.

Ontstoken pezen en pijnlijke voeten.

Dat is een van de klachten waar ik ontzettend veel last van heb. Maar ik ben het type dat altijd door wil gaan, haar eigen grenzen niet kent en denkt ooh gaat wel weer over. Maar naar een paar maanden ging het maar niet over. Dus was het tijd om naar de Podo te gaan. Daar werden er scans van mijn voeten gemaakt. Voerde ze een aantal onderzoeken uit en kwamen ze tot een conclusie die mij niet verbaasde. De HMS heeft mijn voeten en enkels ook aangetast. Doordat mijn banden te slap zijn is mijn voet ingezakt en overstrekken mijn tenen waardoor je zoals hun het noemen klauw tenen krijgt. Een deel van deze problemen kunnen minder worden door zooltjes. Maar zoals hun zeggen die zooltjes genezen de HMS niet.

Dus zo gezegd, zo gedaan, ik heb de zooltjes gekregen en ben kleine stukjes aan het wandelen. En dan bedoel ik echt klein 5 tot 10 minuten en dan is de pijn ondragelijk. Want nu mijn voeten goed staan merk ik alleen maar meer hoe instabiel mijn enkels en knie zijn. En dan met name aan mijn linkerbeen. Nachten lig ik wakker van de pijn, maar we geven niet op want bewegen is ook belangrijk.

Gesprek bij de huisarts.

Vandaag had ik dan ook een gesprek bij de huisarts. Tja, die hebben we elke maand wel een keer, maar de fysio voor me nek en schouders werkt niet. Omdat mijn schouders blijven luxeren beginnen we elke week eigenlijk weer opnieuw. En hoewel ik heb geaccepteerd dat pijn bij mijn leven hoort en ik nu eenmaal HMS heb, is de pijn op een punt dat het te veel wordt. Ik ben natuurlijk voor de meeste medicatie allergisch, dus pijnstilling kan ik ook niet gebruiken op paracetamol na. Dus daar zat ik weer te huilen bij de huisarts dat ik het echt even niet meer wist. En omdat ik zelf zo hard werk met de fysio en de psycholoog hebben we nu besloten dat er een verwijzing komt naar de pijnpoli of de reumatoloog. Dit hangt af van mijn bloedonderzoek waarvoor ik morgen bloed moet prikken. Zijn er ontstekingswaarde dan wordt het de reumatoloog en anders de pijnpoli.

En tja, dan gaat er dus waarschijnlijk weer geëxperimenteerd worden met medicatie. Maar alles is beter dan maar 2-3 uurtjes per nacht slapen van de pijn.

Veel stress

Zoals je hier boven kon lezen heb ik momenteel veel stress. Niet alleen van de persoonlijke gebeurtenis, maar ook omdat ik na 3 jaar een oproep heb gekregen van het UWV voor een herkeuring. Nu vind ik die keuring geen probleem. Ik ben niet verbeterd en alleen maar slechter geworden. Tja, en als ze me goed zouden keuren dan zou ik beter zijn en dan kan ik werken en dat zo een groot feest zijn want diep in mijn hart wil ik dat nog steeds. Maar ik weet dat dit niet zo is.

Maar in het verleden heb ik ook hele nare gesprekken bij zo’n arts van het UWV gehad waarbij ik me echt als oud vuil behandeld voelde. En ik krijg enorm veel stress van de formulieren die ik moet invullen zoals welke operaties ik heb gehad. Dat zijn er nogal wat de afgelopen drie jaar en ik moet ze wel goed opschrijven. Daarnaast vind ik zulke onderzoeken en vragen lijsten enorm confronterend, ik word weer op de feiten gedrukt dat ik een heleboel dingen die ik wel zou willen niet meer kan doen.

Maar goed gelukkig komt morgen mijn begeleiding die ik hiervoor heb om alles met mij op een rijtje te zetten. Dus dat is dan weer wel heel erg fijn. Maar meer stress betekent ook meer focus op mijn slikklachten. Ik kan daar slechter mee omgaan als ik stress heb, omdat het dan moeilijker is om mijn angstklachten te negeren. Maar tot nu toe heb ik er wel veel meer last van, maar gelukkig geen hele grote paniek aanvallen van.

Mijn hand

Is nog steeds aan het herstellen, maandag mag ik weer naar de handfysio en mogen we hopelijk mijn spalk gaan afbouwen. Maar dan zijn we er nog lang niet. Dan begint het revalideren en kijken of de operatie gewerkt heeft. Als dat allemaal goed is moeten de silversplints besteld worden. Nou ja aangemeten en dat duurt meestal ook even. En dan is het hopen dat mijn vingers zich een beetje gedragen en ik geen extreme pijn meer heb.

Is het dan allemaal kommer en kwel.

Nee hoor, Ik merk dat ik op geestelijk gebied echt weer een stuk lekkerder ga. En me niet meer laat kennen door alle tegen slagen. Maar goed leven met Chronische pijn en HMS blijft een uitdagen. En de grootste uitdaging is misschien nog wel dat niemand het van de buiten kant ziet. Soms zou ik willen dat de pijn die ik elke dag voel zichtbaar was zodat mensen het misschien iets beter konden begrijpen.

Heel veel liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie, dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen, maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***