Kortverhaal De sluipschutter door Alice Bakker.

Hey, lieve lezer van Mel’s Day. Onlangs maakte auteur Alice Bakker een abc-tje voor Mel’s Day. Maar dit keer heb ik een kort verhaal uit haar hand voor jullie. De sluipschutter schreef Alice Bakker alweer een hele poos geleden voor Bookstamel. Maar dit verhaal krijgt natuurlijk nu een mooi plekje op Mel’s Day. Dus heb je even een paar minuten tijd over om te lezen. Maak dan kennis met de schrijfstijl van Alice Bakker.

De sluipschutter

Ze laat haar oog over overdadig bloeiende paarse pluimen aan de rand van het water. Het lijken wel kattenstaarten die de lucht in priemen. De helderblauwe lucht erboven steekt er fel bij af. Wanda geniet van de natuurlijke kleurenpracht van het aangelegde groen bij de zwemvijver, die achter het bedrijf waar ze werkt voor het personeel is aangelegd, dat in plaats van airconditioning voor verkoeling zorgt, omdat haar werkgever zo’n apparaat energieverkwisting vindt. Het voordeel van de zwemvijver is dat niemand vreemd opkijkt, als je de afdeling in je badpak verlaat, na een lange, warme werkdag als vandaag.

Wanda is niet de enige met het lumineuze idee een plons te nemen, tussen de collega’s op het grasveldje naast de vijver wordt ze haar collega Dirk gewaar. Precies de collega waar ze nog een appeltje mee te schillen heeft …

Dirk knapt een uiltje en dat vindt ze zelf ook een goed idee. Het lijkt haar heerlijk om even haar ogen te sluiten. Het water lonkt eerst en zo geruisloos als mogelijk laat ze zichzelf erin zakken. Als een sluipschutter nadert ze de kant van de zwemvijver om die pestkop van een Dirk eens flink nat te spetteren.

Net voor Wanda met twee handen een flinke opstand in het water wil veroorzaken, staat hij abrupt op en springt hij naast haar in de vijver.

‘Wilde je mij laten schrikken,’ schatert hij als hij haar blik ziet.

‘Welnee, ik ben gewoon aan het zwemmen,’ haar bonzende hart moet even tot rust komen.

‘Ik jou wel,’ grijnst hij. ‘Dat is goed gelukt, zo te zien.’

Ze probeert het niet te laten merken, maar blijkbaar faalt ze daarin. ‘Nee hoor,’ zegt ze snel. ‘Ik schrok echt niet.’

‘Ik zie het toch, aan je ogen. Pure angst. Ik heb je de stuipen op het lijf gejaagd.’

‘Angst?’ ze knijpt haar ogen tot spleetjes. Waar haalt hij de arrogantie vandaan? ‘Je bent de tandarts niet. En geen tarantula.’

Een antwoord blijft uit en als Wanda om zich heen kijkt, is Dirk nergens meer te bekennen. Verdorie. Waar is hij gebleven?

Plotseling voelt ze een beweging langs haar benen. Als dit maar niet … Met een ruk wordt ze onder water getrokken. Van schrik krijgt ze een flinke slok binnen, die ze proestend uitspuugt als ze boven komt.

Dirk brult het uit van het lachen. ‘Wil je nog steeds beweren dat het geen angst is, wat ik in jouw ogen zie?’

‘Wat je nu ziet, is woede,’ snauwt ze vol vuur. ‘Wat ben jij een enorme …’

Weer wordt ze onder water getrokken. Dit keer zwemt Dirk gewoon naast haar en weet ze van pure vrees niet waar ze moet kijken. Wat is dit? Of wie is dit?

Het onzichtbare gevaar heeft Dirks been te pakken. Proestend komt hij omhoog, het denkbeeldige kroos nog in zijn haar.

Ze schreeuwen het beiden uit. Dit is pas angst.

Zoekend voelt Wanda in het water, er moet wel een heel groot beest zijn.

Ook Dirk kijkt zoekend om zich heen, graaiend met zijn armen. Zijn ogen schieten alle kanten op. ‘Wanda!’ roept hij uit. ‘Wat was dat?’

‘Geen idee,’ zegt ze met een klein stemmetje. Bezorgd maakt ze grote slagen, op weg naar de kant. Ze moet zo snel mogelijk het water uit. In haar ooghoek ziet ze dat Dirk ook niet weet hoe snel hij zijn zwemavontuur moet beëindigen.

‘Je wilde hem toch nog iets betaald zetten?’ klinkt het ineens naast haar. Collega Janneke zwemt voorbij, met haar duikbril op haar voorhoofd. ‘Sorry, ik had eerst het verkeerde been te pakken.’

‘Ik krijg jullie nog wel,’ briest Dirk. ‘Ik pak jullie terug …’

‘Wie breng je daarvoor mee?’ grapt Wanda, ineens vol bravoure. ‘Je tarantula?’

‘En de tandarts,’ mokt Dirk. ‘Morgen. Wacht maar af.’

Zodra Dirk weg is, laat Wanda zich ontspannen op haar handdoek zakken. Haar blik weer even gericht op de pracht van de kattenstaarten tegen de blauwe lucht. Vermoeid sluit ze haar ogen in de avondzon. Genoeg commotie, voor vandaag is het gevaar geweken. Morgen is het weer paybacktime.

Ik vond het weer een superleuk kort verhaal! Alice Bakker super bedankt dat je De sluipschutter wilde schrijven voor mijn blog! Heb jij nou genoten van De sluipschutter laat dan zeker een berichtje achter voor de auteur. Dit wordt zeer gewardeerd.

Heel veel liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie, dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen, maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***