Interview met Kim ten Tusscher

Hé, lieve lezers van Mel’s Day, ook op Mel’s Day zullen er interviews voorbij komen. Dit kunnen allerlei interviews zijn. Denk hierbij aan interviews met ondernemers zoals de boekenpraat of aan tafel met. Ik maak geen aparte rubriek voor alle interviews en ga ook niet op vaste datums posten. Maar gewoon zo nu en dan een leuk interview als ik er zin in heb. Het eerste interview dat ik met jullie ga delen is een interview met Kim ten Tusscher.

Interview met Kim ten Tusscher.

18 februari was de dag van de boekpresentatie van Storm. Nu ben ik reuze benieuwd hoe de boekpresentatie was.

Wauw, ik ben nog helemaal aan het nagenieten. Het was mooier dan ik had durven dromen. De opkomst was geweldig, mijn programma supergoed ontvangen en de verkoop naderhand fantastisch. Er gingen zelfs mensen met hele stapels boeken naar huis, want natuurlijk hadden we niet alleen Storm mee, maar ook alle andere boeken. Dat ik dit heb kunnen realiseren …

’s Avonds zat ik echt beduusd op de bank door alle liefde waarmee ik werd overspoeld.

Hoe lang heb je over het schrijven van storm gedaan?

Ik denk dat ik twee en een half jaar heb gedaan over het schrijven van de twee boeken die samen Storm vormen. Maar misschien is het ook wel meer. Na Vuur dacht ik de Vertellingen van de Ondergang te kunnen afronden, maar toen bleek dat er nog te veel te vertellen was en kwam Blind er nog tussendoor.

Het was een lastig deel om te schrijven. Er gebeurde veel op persoonlijk vlak, maar ook het afronden van een serie is niet gemakkelijk. Alle losse eindjes moeten worden vastgeknoopt, bijvoorbeeld. En het loslaten van het verhaal is ook altijd wel een lastig dingetje. Maar het is gelukt en nu kan ik eigenlijk niet wachten op de eerste reacties. Want dat betekent dat ik ook meer over Storm kan loslaten tegen de mensen die de serie uit hebben.

Had je tijdens het schrijven van storm nog vaste rituelen?

Nee, ik heb niet echt vaste rituelen. Ik heb wel gemerkt dat ik het beste werk in blokken van anderhalf uur. Daarna is mijn concentratie weg. En muziek op werkt alleen in de schrijffase. Dan helpt het me om in de juiste stemming te komen. Maar tijdens de redactie moet het stil zijn. Dan beïnvloedt de muziek te veel mijn emoties, terwijl ik in die fase juist de tekst zelf wil ervaren. De lezer luistert immers ook niet naar diezelfde muziek tijdens het lezen.

Storm wordt ook weer uitgeven in een deel 1 en een deel 2 waarom is hier voor gekozen.

Er was nog te veel te vertellen om de hele serie van vijf delen af te ronden. In totaal telt Storm (dus beide boeken bij elkaar) 1016 pagina’s. Dat zou een boek hebben opgeleverd dat veel te log en zwaar was om te hanteren. Gelukkig kwamen we daar al snel achter, al dachten Cocky van Dijk (mijn redacteur en uitgever) en ik eerder aan zo’n 700 pagina’s en niet aan 1000. Ik weet nog dat we de knoop doorhakten om het te splitsen. Dat was eigenlijk voor de zekerheid, want het spande er net om. Nou, in die meer dan twee jaar dat ik het verhaal heb afgeschreven, heb ik het verhaal flink laten groeien.

Ik vond het wel altijd één boek, daarom ook Storm 1 en Storm 2 en niet een extra deel met een andere titel. We hebben dit keer de hoofdstukken ook doorgenummerd. Storm 2 begint dus met hoofdstuk 29. En geloof me, Storm 1 eindigt met een gigantische cliffhanger, dus je wilt echt meteen door.

Wat vind je als schrijver van recensies die over jouw boek geschreven worden?

Ik ben heel erg dankbaar voor alle recensies die mijn boeken krijgen. Ik kan zelf roepen dat mijn boeken goed zijn, maar dat zegt niet zoveel. Als jij of een ander dat zegt, heeft dat wel waarde voor andere lezers.

Maar persoonlijk vind ik ze doodeng, zelfs als ik weet dat het een positieve recensie is. Met mijn verhalen leg ik een deel van mijn ziel bloot en iedere recensie voelt alsof iemand zijn nagels in mijn ziel zet. Het voelt zo kwetsbaar en het is niet altijd prettig. Vraag dat maar aan Nealyn, een van de hoofdpersonages van mijn boeken. Haar ziel wordt regelmatig aangevallen.

Maar dat wil niet zeggen dat je geen recensies meer moet gaan schrijven, hoor! Wat ik al zei, ik ben echt iedereen dankbaar die de moeite neemt.

Storm is het slotdeel van de vertellingen van de ondergang is het lastig om het laatste deel in een serie te schrijven?

Ja, dat vind ik altijd lastig. Alles moet kloppen, ik kan niet in een later deel nog iets verduidelijken of uitwerken. Dit is het. Ik ben helaas een perfectionist, dus ik heb de neiging om eindeloos te blijven controleren of ik wel alles heb verwerkt en uitgewerkt. Dat maakt het loslaten ook heel erg lastig.

Heb je al nieuwe schrijfplannen? Ja, er begint weer wat te kriebelen. Ik werk altijd maar aan één verhaal en als dat het einde nadert, komt er een nieuw idee in me op. En pas als het vorige verhaal helemaal af is, gaat het echt stromen. Mijn volgende verhaal gaat weer in dezelfde wereld spelen, maar dan duizenden jaren eerder. De Servi, mijn amfibische waterwezens, waren ooit ook gedaantewisselaars. Dat zijn mensen die in dieren kunnen veranderen. Maar de Servi kunnen in de tijd van de Vertellingen van de Ondergang niet meer veranderen. Ze zitten gevangen in een gedaante die tussen mens en waterwezen inzit. Hoe is dat zo gekomen? En wat is hun connectie met de Inuuk, mijn Poolvolk? Dat wil ik in mijn volgende serie gaan uitzoeken.

Vandaag kreeg ik nog een inval voor dit verhaal, want ik kan natuurlijk Az-Zhara’s voorouders een rol geven. Daarmee kan ik ook een beetje meer inzicht in hem geven.

En ik moet natuurlijk nog een kort verhaal schrijven voor op jouw blog. Dat komt eerst.

Wat vind je als schrijver er eigenlijk van dat sociale media een steeds grotere rol gaan spelen in de verkoop van boeken?

Ik vind het leuk dat ik zo gemakkelijk in contact kan komen met mijn lezers. Ik ben vooral actief op Facebook en ik vind het leuk om via mijn profiel iedereen op de hoogte te houden. En nu na de boekpresentatie geniet ik van alle posts die mijn gasten hebben geplaatst. Heerlijk.

In groepen probeer ik een bijdrage te leveren door mee te praten en tips te geven en mijn eigen boeken op een interessante manier te promoten. Maar dat laatste vind ik toch lastig, want wanneer is het te opdringerig? Tips daarvoor zijn altijd welkom!

Je maakt zelf regelmatig een filmpje voor facebook, vind je het lastig om voor de camera te staan?

Inmiddels niet meer. Ik weet nog wel dat ik het in het begin heel erg moeilijk vond. Dan moest het twintig keer overnieuw, waardoor het niet meer spontaan was en ik het filmpje uiteindelijk, maar niet plaatste.

Maar toen kwam corona en bedachten Cocky van Dijk, J. Sharpe en ik dat we toch in contact wilden blijven met onze lezers. We deden een online festival en begonnen met About Books, een wekelijks online boekenprogramma waarin we andere schrijvers interviewen en ingaan op het proces van schrijven en boeken uitgeven. Ineens ging ik wekelijks een live-show presenteren. Dat bleek superleuk. En ik heb er ook ontzettend veel van geleerd.

Daardoor kost het me ook niet meer zo veel moeite om een video op te nemen. Soms heb ik twee takes nodig, maar heel vaak staat het er ook in een keer op. Het kost me nu minder tijd dan het schrijven van een blogpost.

Wat vinden je familie en vrienden er eigenlijk van dat je schrijft?

Zij hebben me altijd aangemoedigd en daar ben ik hen heel erg dankbaar voor. Mijn man is mijn steun en toeverlaat. Hij heeft me echt het duwtje gegeven om me volledig op het schrijven te gaan richten en daar flink in te investeren. Dat gaf me ook echt de moed om die stap te zetten.

Maar ook de rest van de familie en mijn vrienden vinden het geweldig en helpen me op verschillende manieren.

Hoeveel boeken zou je nog willen schrijven?

Een aantal is natuurlijk lastig, maar ik denk niet dat ik snel zal stoppen met schrijven. En aangezien ik gemiddeld 1 tot 2 jaar over een boek doe, kan er nog heel wat moois komen.

Wat zou je doen als boeken niet bestonden?

Ik denk dat ik dan een verhalenverteller zou zijn. Ergens bij een kampvuurtje en dan de verhalen die ik nu neerschrijf delen met mijn toehoorders. Al ben ik blij dat ik het kan opschrijven, hoor. Ik ben toch een betere schrijver dan verteller.

Heb je wel eens spijt gehad van een bepaald hoofdstuk of personage in een van jouw boeken?

Nee, eerder andersom. Dat ik eerder iets heb geschreven zonder precies te weten waarom, maar dat in een later deel of verhaal helemaal op z’n plek valt. Heerlijk is dat.

Ik heb wel eens gemopperd op mezelf omdat ik in de Lilith trilogie Eenhoorns had genoemd. Eigenlijk vind ik de traditionele Eenhoorns helemaal geen interessante wezens, maar tja, nu voor de Vertellingen van de Ondergang moest ik er wel iets mee. Uiteindelijk heb ik het helemaal anders aangepakt. Mijn Eenhoorns zijn meer de prehistorische neushoorns die echt hebben bestaan, maar dan op hogere poten. Ruwharig, grofgebouwd, met bijzondere krachten. En nu ben ik weer heel blij dat ze er zijn.

Stel je wordt wakker in de wereld van de Vertellingen van de Ondergang wat zou je doen?

Oh help. Het is geen gemakkelijke wereld om je staande te houden, zeker in de latere delen waar de wereld bijna helemaal onder water komt te staan. En dat water is ook nog eens giftig. En ik denk ook niet dat de personages blij zijn dat ik er ben. Ik heb hen zo veel narigheid bezorgt. Misschien ontvoeren ze me wel en dwingen ze me een fijn einde te schrijven …

Als ik daar wakker zou worden, zou ik naarstig op zoek gaan naar een weg terug naar mijn wereld.

Je vertrekt naar een onbewoond eiland en mag maar drie items meenemen welke items zijn dat en waarom?

Mijn Kelly Kettle. Dat is een kookstel op houtvuur.

Iets om het vuur mee aan te kunnen steken. Het is me een keer gelukt om met een vuurboog vuur te maken, maar de kans is groot dat het me niet nog eens lukt.

Een mes. Ik moet toch takken kunnen afkappen, vruchten kunnen schillen en misschien wel dieren of vis moeten bereiden.

Haha, lekker praktisch hè? Dit zegt ook wel iets over de verhalen die ik schrijf. Ik denk goed na over wat er nodig is voor mijn personages om te overleven. Maar natuurlijk geef ik hen dan niet alles mee. Laat hen soms ook maar ploeteren.

Fantasie is wat minder bekend bij het grote publiek maar de laatste tijd wordt dit genre steeds bekender. Merk jij als schrijver deze verandering ook?

Ja, zeker. Vooral ook de schrijvers van Nederland en Vlaanderen bereiken een steeds groter publiek. Ik hoor steeds minder vaak: “Ik wist niet dat dit soort verhalen ook hier worden geschreven.”

De volgende stap is naar de mensen die gewoonlijk geen fantasy lezen, maar ook daarin zit vooruitgang. Zeker door blogs als de jouwe, maar ook in traditionele media duiken er artikelen op over ons genre. Lezers die nog nooit fantasy hebben gelezen, hebben soms een eenzijdig beeld van ons genre. “Oh, dat gaat over magie en draken en staat veel te ver van me af.” Maar er is zo veel meer. Ik schrijf inderdaad meer traditionele fantasy, maar ook daarmee kan ik je misschien wel verrassen. En begin anders eens met de boeken van Kelly van der Laan: futuristische fantasy met ijzersterke personages.

Wat vind je het aller lastigste aan je schrijf carrière?

Het is heel gemakkelijk om af te dwalen van jezelf. Er worden zo veel schrijfadviezen gegeven en er is ook veel kritiek. Ik heb dat alles altijd te veel op mezelf betrokken. Dan dacht ik dat ik aan alle regels moest voldoen of dat ik misschien wel mijn manier van schrijven moest veranderen, omdat iemand zei dat het efficiënter kon.

Inmiddels weet ik dat ik alleen op mijn eigen manier kan schrijven. En dat heel veel schrijfregels óf niet kloppen óf niet op mij van toepassing zijn. Ik moet het op mijn manier doen, want het is mijn verhaal.

Is er nog iets wat ik niet gevraagd hebt en je kwijt zou willen aan de lezers van bookstamel?

Je hebt weer geweldige vragen gesteld. Dank je wel daarvoor. Als het mag, wil ik de lezers graag doorverwijzen naar mijn website, want daar vind je van al mijn verhalen een gratis voorproefje. Mijn website is www.kimtentusscher.com

Dat was het interview met Kim ten Tusscher hopelijk vonden jullie het weer leuk! Kim super bedankt dat je mee wilde werken aan de blogs van eigen bodem. De recensie komt eraan.

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie, dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen, maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***